Τα τελευταία 48 χρόνια η πατρίδα μας βιώνει τον μεγαλύτερό της Γολγοθά, αυτό του χωρισμού από τα παιδιά της. Ο Κυπριακός Ελληνισμός βιώνει τα αποτελέσματα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής, ελπίζοντας καθημερινά « να στραφούν πίσω στα σπιθκια τους, στην γή τους. »

Εκμεταλλευόμενη το προηγηθέν προδοτικό πραξικόπημα με ενορχηστρωτές την Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, τον μαύρο Ιούλιου του ’74 και οδήγησε 200,000 Ελληνοκυπρίους στην προσφυγιά.

Έκτοτε, κατέχει παρανόμως το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας με την παρουσία 40,000 στρατευμάτων τα οποία συνεχώς αυξάνονται και αναβαθμίζονται.

Από την επόμενη μέρα της τουρκικής εισβολής, η ελληνοκυπριακή πλευρά ξεκίνησε διπλωματικό αγώνα εξεύρεσης μιας συμβιβαστικής λύσης για την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών μας.

Έκτοτε το Κυπριακό πέρασε από διάφορες φάσεις και ταλαντεύσεις μέχρι το 2004. Τότε ήταν που προτάθηκε στον κυπριακό λαό ένα ετεροβαρές σχέδιο λύσης, το σχέδιο Ανάν, το οποίο ορθά ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος, κάλεσε τον λαό να απορρίψει.

Η πολιτική ηγεσία του τόπου μας έχει καθορίσει ορθά τις «κόκκινες γραμμές» της σε ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου του 1989 και του 2009.

Την ίδια ώρα η Άγκυρα παραμένει αδιάλλακτη σε απαράδεκτες, μαξιμαλιστικές θέσεις, που έχουν μοναδικό στόχο τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου και μέσω αυτής της Ανατολικής Μεσογείου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο στο γεωπολιτικό και ενεργειακό χάρτη της περιοχής.

Η έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ για τα πεπραγμένα στο Κρανς – Μοντανά αποτελεί το πιστοποιητικό αποτυχίας της πολίτικης Χριστόφια – Αναστασιάδη. Μιας πολιτικής, που βασίστηκε στις συνεχείς υποχωρήσεις της δικής μας πλευράς.

Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι το ολοκληρωτικό ναυάγιο και ένα πλήρες αδιέξοδο ως προς την οποιαδήποτε μελλοντική προσπάθεια λύσης το οποίο διατηρείται μέχρι και σήμερα.

Αντιλαμβάνεστε, πως η πολιτική του «κάλου παιδιού» αντί να εξευμενίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική της Τουρκιάς, εξέθρεψε την αδιαλλαξία, την αδηφαγία και την επεκτατικότητά της.

Σήμερα ενώ εμείς είμαστε εδώ, η Τουρκία εξακολουθεί να προκαλεί εντάσεις στην Μεσόγειο Θάλασσα και να παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και της Ελλάδας, αλλά και να διατρανώνει παντού ως διεκδίκηση την λύση δυο κρατών, ενώ βρίσκεται στην Αμμόχωστο και έχει βλέψεις για προσάρτιση των κατεχομένων.

Χρειάζεται αναθεώρηση της στρατηγικής η οποία χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια. Πρέπει η Κυπριακή Δημοκρατία να προκαλεί πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό κόστος στην Τουρκία και που  θα μας απεγκλωβίζει από τις επικίνδυνες υποχωρήσεις της τελευταίας δεκαετίας.

Πρέπει η Κυπριακή Δημοκρατία να επιμένει στην πολιτική των κυρώσεων. Είδαμε πρόσφατο παράδειγμα ότι το βέτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί και είναι ένα διπλωματικό μέσο άσκησης πίεσης, αλλά δυστυχώς η δική μας πλευρά τα τελευταία χρόνια πάντοτε φοβάται να το χρησιμοποιήσει.

Ως Αναγέννηση, διεκδικούμε μια λύση η οποία :

• Θα διασφαλίζει την εθνική και φυσική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού
• Θα τερματίζει και θα αναιρεί τα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής.
• Θα αποκαθιστά και θα κατοχυρώνει πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις τρεις θεμελιώδεις ελευθερίες της διακίνησης, της ιδιοκτησίας και της εγκατάστασης.
• Θα κατοχυρώνει το δικαίωμα επιστροφής στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες σε όλους τους πρόσφυγες και τα παιδιά τους.
• Θα προνοεί την πλήρη αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την πρώτη μέρα της λύσης.
• Θα καταργεί πλήρως και οριστικώς το σύστημα κηδεμόνευσης των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων.
• Θα αποκαθιστά το δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού προ του 1974, πρωτίστως με την αποχώρηση των εποίκων.
• Θα προβλέπει ένα δημοκρατικό και λειτουργικό σύστημα διακυβέρνησης.
• Θα συνάδει με το διεθνές δίκαιο και τις αρχές πάνω στις οποίες εδράζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτή είναι δική μας προσέγγιση για μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική, συνολική λύση του Κυπριακού Προβλήματος.

Θεωρούμε ότι μόνο μέσα από αυτά τα σημέια, μπορούμε να διεκδικήσουμε μια αξιοπρεπή συμφωνία, που θα μπορεί να γίνει αποδεχτή μέσω δημοψηφίσματος από τον κυπριακό Ελληνισμό.

Για την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, η οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων είναι πολύ σημαντική παράμετρος για την επίτευξη της σταθερότητας μετά από τη λύση του Κυπριακού.

Η εμμονή της τουρκοκυπριακής ηγεσίας και οι υποχωρήσεις της δικής μας πλευράς,  σε λύσεις τύπου συνομοσπονδίας καταδεικνύει την επιμονή  στον αυτοπεριορισμό των τουρκοκυπρίων και στην αποστασιοποίησή τους από τους ελληνοκύπριους.

οι προσπάθειες για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνονται με τρόπο που να εκπέμπεται μήνυμα συμφιλίωσης με την κατοχή ή αποδοχής των τετελεσμένων της εισβολής.

Το δικό μας όραμα ταυτίζεται πλήρως με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, που αρνείται τη συνθηκολόγηση σε προτάσεις λύσης τύπου Ανάν σε αντίθεση με τον πρόεδρο που έχουμε σήμερα, ο οποίος ήταν ο μεγαλύτερος υποστηριχτής του σχεδίου αυτού.

Χρέος μας είναι να συνεχίσουμε και θα συνεχίσουμε αυτό τον ανένδοτο αγώνα, μέχρι την τελική δικαίωση του λαού μας.